Maand 2: Cairns, de Outback en de Great Ocean Road

Na ruim een maand strakblauwe luchten en temperaturen boven de 25 graden Celsius, voelt het herfstig in Warragul, waar het kwik slechts op 14 graden staat en het miezert. Ik ben blij dat de Australische zomer in aantocht is, ik ben niet gemaakt voor de kou!

De tijd vliegt, net als ik binnenkort: mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland is in minder dan een maand tijd. (En na twee maanden nauwelijks Nederlands gesproken te hebben, merk ik dat het een beetje stroef gaat. Vergeef mij mijn fouten!) Hoewel ik in mijn vorige bericht onzeker was over het alleen reizen, ben ik inmiddels helemaal om. Ik vind het heerlijk om mijn eigen keuzes te kunnen maken zonder enige vorm van discussie, om me niet verantwoordelijk te voelen voor het geluk van iemand anders, om nieuwe mensen te leren kennen (, want dat is veel makkelijker als je alleen bent) en ook om die mensen weer achter te laten als ik graag alleen wil zijn. Toegegeven, er zijn ook veel voordelen aan samen reizen, maar ik had niet gedacht dat ik het alleen reizen zo zou waarderen.

Ik heb elf hele fijne dagen gehad in het hostel in Cairns, waar ik vorige keer vandaag schreef. In dat hostel verbleven veel reizigers die werk hadden in Cairns en daar dus soms maandenlang “woonden”. De alles-kan-maar-niks-hoeft-sfeer vond ik heel prettig: sommige mensen hingen dagenlang op de bank, anderen gingen voor dagtripjes, weer anderen deden elke nacht een ander feestje. Ik heb een mix van bovenstaanden gedaan en dat beviel erg goed. Ik heb drie “activiteiten” geboekt, drie of vier keer meegedaan aan een feestje en tja, dan is een halve dag uitbrakken op de bank wel fijn! Cairns is een heel leuk stadje: niet te groot, niet te klein, dus na een dag weet je de weg. Er is een mooie lagoon (openbaar zwembad), want in de zee zwemmen krokodillen, een gezellige straat met cafes en restaurantjes en een fijn winkelcentrum. De activiteiten die ik geboekt had, waren een Skydive (op aanraden van de mensen uit het hostel), een dag snorkelen in het Great Barrier Reef en een toer door het Atherton Tablelands regenwoud, langs verschillende watervallen.

De Skydive was fantastisch: van 14.000 ft hoogte (iets meer dan 4 km hoog) uit een vliegtuig vallen, geeft je een vrije val van ongeveer 60 seconden. Ik had mijn zenuwen goed onder controle, hoewel het ondertekenen van de verklaring dat “als je dood gaat, het je eigen keuze was” wel raar is. De vlucht in het kleine vliegtuigje was superleuk, maar op het moment dat mijn benen uit het vliegtuig hingen, vond ik het wel eng hoor! Haha, maar gelukkig hang je slechts twee seconden met je benen buitenboord totdat je degene aan wie je vast zit, zich naar beneden gooit. De vrije val was fantastisch en eigenlijk minder eng dan bv de Goliath; je wordt niet naar beneden getrokken, je valt gewoon en er zit zelfs iemand aan je vast die ervoor zorgt dat je “goed” valt. Prachtig uitzicht over het Great Barrier Reef, de regenwouden en rivieren die daar doorheen slingeren. Echt een supertoffe ervaring.

De tour langs de watervallen was heel mooi en interessant (foto's op Facebook) en aan het eind van de dag hebben we zelfs vogelbekdieren (platypus) gespot, die blijkbaar heel schuw zijn. (Een side-note voor iedereen die mijn knuffel Eend kent: is hij misschien een vogelbekdier?) Snorkelen was ook heel erg gaaf. Het is alsof je in een heel groot aquarium zwemt; overal waar je kijkt is het mooi en kleurrijk en zo dichtbij! We zwommen in een prachtig stuk van het rif: het koraal was dichtbij het zeeoppervlak en intact, ik heb duizenden vissen gezien in allerlei kleuren, drie haaien van ong een meter groot en zelfs een zeeschildpad op minder dan 40cm afstand, waar ik wel een kwartier mee heb gezwommen. Ongelofelijk, ik had niet verwacht dat het zo mooi zou zijn!

Na Cairns ben ik naar Darwin gevlogen voor mijn tour door de Outback. Darwin zelf sprak me niet enorm aan: het leek een straat te zijn waar met name 's nachts iets te beleven viel en overdags kwam het een beetje doods over. Het waterfront (met golfslagbad) was wel erg mooi en nieuw, en er lopen veel dakloze Aborigionals waar ik een aantal keer een leuk gesprek mee heb gehad. Mijn verblijf in Darwin was maar kort. Door wat miscommunicatie en administratieve fouten werd ik niet de beloofde zaterdag opgehaald, maar wel de daarop volgende maandag. Lang verhaal, maar het is goed gekomen, dus ik ben allang blij. De eerste drie dagen heb ik doorgebracht in National Park Litchfield en Kakadu. De eerste stop op de route was de Mary River Wetlands, waar we door een billabong vol lelies hebben gevaren, duizenden vogels gezien (veel ijsvogels, arenden, adelaars en Jesus-birds, die over lelies lopen) en vier enorme zoutwaterkrokodillen. We hebben onze weg vervolgd via de Arnhem-highway naar Kakadu National Park, een park ter grootte van Nederland. In Ubrir hebben we Aborigional Art gezien van wel 40.000 jaar oud en zijn we naar een lookout geklommen die uitkijkt over Arnhemland, wat officieel Aborigional-land is, met hun wetgeving. Het deed een beetje denken aan een savanne: wijdgestrekt groen land, het enige wat ontbrak was een giraffe. Nadat we Darwin uit waren gereden, hebben we met name droog, rood zandland gezien, wat mij aan de wegen van Uganda herinnerde, dus het groen gestrekte land kwam als een verrassing.

Vanaf Ubrir zijn we naar verschillende watervallen gegaan: Gumlon Falls, met de zogenaamde Infinity Pools, die op een berg aan de rand eindigen, zodat je, wanneer je in het water zwemt, bijna over het randje lijkt te kunnen gaan. In Litchfield National Park zijn we naar Wangi Falls, Florence Falls, Buley Rockhole gegaan. Stuk voor stuk hele mooie watervallen en een heerlijke zwemtemperatuur. De nachten hebben we doorgebracht in “swags”; een soort uitrolbare matrassen met waterdichte hoezen die we bij het kampvuur legden, met uitzicht op duizenden sterren. Ik heb er heerlijk in geslapen, al moet je de angst voor eventuele spinnen uit je hoofd zetten.

De daarop volgende dagen zijn we via de Stuart Highway (die recht door midden-Australie gaat) naar Alice Springs gereden. Aangezien we 1500 km moesten afleggen in drie dagen, hebben we veel in de minibus gezeten, maar de groep was gezellig dus dat was geen probleem. Onze gids van de 4e-6e dag was een beetje gek en gestresst en toen de minibus het begaf in het midden van de woestijn, dachten we dat zij het ook zou begeven. Ik begreep de stress wel; meer dan 35 graden hitte, er was geen telefonische ontvangst, de sateliettelefoon bleek het ook niet te doen en het volgende pompstation bleek 140 km verderop. Na een verplichte stop van twee uur, waarin mijn haar werd geknipt door een van de groepgenoten (slecht idee! Gelukkig bleek iemand anders meer ervaren en die heeft het 's avonds een beetje opgelost..) leek de minibus echter weer te werken. Onderweg naar Alice Springs zijn we langs Edith Falls en Katherine Gorge gegaan en hebben we een ochtend gezwommen in de natural Bitter hotsprings. Bijzonder hoor, dat het water ongeveer 40 graden Celsius warm is, zonder hulp als het ware. De voorlaatste stop was bij de Devils Marbles; enorme ronde stenen, die volgens de legende de eieren voorstellen van de Rainbow Serpent, de schepper van de Aborigionals.

Na Alice Springs werd de groep helaas opgebroken. Mijn groep vertrok de daarop volgende dag alweer naar Kings Canyon. Ik vond Kings Canyon in een woord prachtig. Het is een soort kloof waar je goed de restanten kan zien van dat er zich vroeger een binnenlandse zee bevond, door onder andere de eb-en-vloed-sporen, die in de loop der tijd stenen zijn geworden. Er groeien bomen in de kloof, wat bijna niet te geloven is, want de omgeving is zo droog dat je je niet kan voorstellen dat er genoeg water is voor boomgroei. De bomen hebben zich blijkbaar zo aangepast dat ze jarenlang zonder water kunnen! Na een nacht bij Kings Canyon zijn we doorgereden naar Yulara, een dorpje in de buurt van de Uluru en Kata Tjuta. Bijzonder om de Uluru (vertaling: Rots), die iedereen van de plaatjes kent, eindelijk in het echt te zien.Van onze fantastische gids Nicky kregen we uitleg over de Aborigional cultuur en de manier waarop verhalen worden toegepast om de wetten te leren. Naar mate de kinderen ouder worden, worden de verhalen uitgebreid en complexer, maar ze vloeien allemaal voort uit een aantal basisverhalen. De verschillende kanten van de Uluru beelden de verschillende verhalen uit door kloven en uitstupsels die in de rots te zien zijn.

De Kata Tjuta (vertaling: vele hoofden) is misschien nog wel bijzonderder dan de Uluru: bijna drie keer zo groot in omvang en voor de Aboriginals belangrijker voor de ceremonies. We hebben een wandeling van 12km door de Kata Tjuta gedaan na de zonsopgang van beide rotspartijen bewonderd te hebben. Supermooi, alles is zo enorm rood-oranje door de hoeveelheid ijzer in de stenen en het feit dat de Uluru en de Kata Tjuta in een verder zo vlakke omgeving ineens uit de grond rijzen, is heel erg bijzonder. Hoewel we hele duidelijke uitleg hebben gekregen over de ontstaanswijze, ben ik bang dat ik het niet precies kan navertellen, dus de geinteresseerden moeten het zelf maar opzoeken, haha... Na twee dagen in Uluru-Kata Tjuta National Park zijn we om 3u opgestaan om 800 km af te leggen richting Coober Pedy, een stadje bekend om zijn opal mijnen. We hebben een opalmijn en -museum bezocht, zelf naar opal gezocht en ik heb een ketting gekocht. Die nacht hebben we doorgebracht in een ondergronds hostel. Veel huizen in Coober Pedy zijn in de rotsen gegraven om te ontkomen aan de hitte en de vliegen. Dat werkt erg goed! Van te voren dacht ik dat ik een beetje claustrofobisch zou worden van het gebrek aan ramen, maar dat was niet het geval en de koelte na zoveel dagen in de hitte was vooral heel erg fijn.

De laatste dag van de tour zijn we naar Flinders Rangers National Park gegaan, waar we een wandeling hebben gemaakt door de Aligator Gorge (hier geen aligators of krokodillen, maar de kloof heeft de vorm van een aligator). En 's avonds kwamen we na 12 dagen en ruim 4.000 km eindelijk aan in Adelaide! Hier heb ik Leo weer ontmoet, met wie ik had afgesproken de Great Ocean Road te rijden.

Na een paar dagen in Glenelg (gezellige buitenwijk van Adelaide) zijn we in onze gehuurde auto richting de Great Ocean Road gegaan. Hoewel ik het warmer gewend was in de Outback, hebben we veel geluk gehad met het weer. We hebben de Great Ocean Road een beetje uitgebreid naar eigen inzicht, met name omdat de route eigenlijk maar heel kort is en wij de auto vanaf Adelaide gehuurd hadden, 600 km voor het begin van de route. Na een omweg via een aantal kleine stadjes hebben we twee dagen we doorgebracht in National Park The Grampians, iets ten noordoosten van Melbourne, waar we een bergwandeling hebben gedaan naar The Pinnacle. Dat was echt superleuk! Ik heb, eerder in Nepal, gezworen dat ik nooit meer zou gaan wandelen, maar ik vond het echt heel erg leuk. De dagen na The Grampians zijn we de “echte” Great Ocean Road gaan rijden, waar we vooral versteld hebben gestaan van de kustlijn. De enorm wilde zee heeft stukken kust als het ware losgeslagen, waardoor er hele indrukwekkende kloven ontstaan zijn. De golven waren soms wel twintig meter hoog; het is niet verbazingwekkend dat er over de jaren heen heel veel schepen zijn gesneuveld. De laatste dagen hebben we watervallen en leuke, kleine dorpjes bezocht en gekampeerd tussen de papegaaien. Leo en ik realiseerden ons dat we veel minder versteld staan van alle bijzondere dingen hier in Australie. In het begin waren we helemaal verbaasd als we een ibis zagen, inmiddels “hoort het er allemaal bij” en kijken we nauwelijks nog op of om wanneer er bijvoorbeeld een enorme roze kaketoe op de heg zit.

Onze Great Ocean Road eindigde in Melbourne, wat een gezellige stad lijkt. Een beetje te groot voor mijn smaak, maar een leuke mix van oude gebouwen en nieuwe hoogbouw en veel mensen, muziekanten en artiesten op straat. Inmiddels zijn we bij Leo's zus en zwager in Warragul, een stadje ten oosten van Melbourne. Het is fijn om even een aantal dagen een “huis” te hebben, niet alleen voor de was, maar ook om uitgebreid te kunnen koken (gister boerenkoolstamppot met gehaktballen, vandaag Surinaamse roti) en op de bank te hangen. Over een aantal dagen vlieg ik naar de Goldcoast, waar ik een vriend uit Cairns ontmoet en wij samen met zijn busje naar Sydney rijden. Leo gaat ondertussen naar Tasmania en we zien elkaar weer in Brisbane, vanuit waar we naar Nieuw-Zeeland vliegen.

Nou, het is weer een heel verhaal geworden! Ik hoop dat de herfst zich een beetje koest houdt in Nederland en dat het niet te nat en koud is. De foto's bij het verhaal staan op Facebook. Sorry als het wat veel foto's zijn, maar mijn mobiel kan het allemaal niet bolwerken, dus ik moet de foto's regelmatig verwijderen. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie!

Veel liefs,
Anniek