De eerste maand

Aangekomen in een hostel in Cairns, zittend tussen tientallen BH's die hier als versiering hangen, heb ik besloten om die blog toch maar te beginnen, mede doordat het vandaag toch regenachtig weer is. De eerste vier weken zitten er alweer op en ik weet niet of ik alles onthouden ga als ik het schrijven nog langer uitstel.

Wat heb ik een hoop gezien in slechts vier weken tijd! Na de lange vlucht (jawel, zoals gebruikelijk heb ik moeten rennen om mijn aansluiting niet te missen, hoewel we vier uur overstaptijd hadden) kwamen Leo en ik uitgeput aan in Brisbane. De overstap op het vliegveld in Dubai was erg indrukwekkend met zijn enorme glazen wanden en de vlucht zelf was met vlagen ook heel mooi; zo hebben we bliksem in de wolken om ons heen gezien. Toch had ik na 30 uur wel genoeg van het vliegen. In Brisbane zijn we, ondanks dat het 9u 's ochtends was, ons bed in gedoken. Brisbane, en eigenlijk alle steden tot nu toe, maakte een erg georganiseerde indruk op mij. Het is een beetje alsof Australie 'beter is' op alle gebieden: elke twintig meter gratis openbare wc's, erg schone straten, (bijna) gratis fietsen in de steden, WiFi en vrij gebruik van computers in de openbare bibliotheken, overal elektrische bbq's die iedereen mag gebruiken, prachtige aangelegde en goed onderhouden parken, gratis gebruik van lagoons (openbare zwembaden). Zelfs de dieren zijn allemaal net iets mooier; in plaats van duiven lopen ibis op straat de restjes voedsel op te eten (als ze al iets kunnen vinden, want het is zo schoon), in plaats van ganzen lopen er pelikanen.
Het georganiseer is een beetje op het belachelijke af, als ik het mag zeggen. Een verkeersbord in Airlie Beach verbood mij mijn adem onder water in te houden en vanochtend zag ik iemand om 6:30 's ochtends de voetpaden van het park aanvegen... In de hostels wordt overal gedreigd met boetes (als je iemand anders zijn eten steelt, als je bestek of borden kwijtraakt, als je te laat doorgeeft dat je nog een nacht blijft).

In Brisbane zijn we, om direct het stadsleven een beetje te ontlopen, naar d'Aguilar National Park gegaan. In de National Parks in Australie mag je kamperen voor het schamele bedrag van 6 euro per persoon per nacht, maar dan hoef je daar ook geen luxe voor te verwachten: geen drinkwater of douche, met geluk is er een 'bio-wc' (gat in de grond) en een afdakje met tafel, en soms minder. D'Aguilar ligt net buiten Brisbane en ik vond het gelijk prachtig: tropisch regenwoud zo dichtbij de stad! De voorafgaande dag hadden de Rangers een geplande bosbrand verricht en het bos smeulde nog een beetje na. De bosbranden horen bij het ecosysteem in Australie en zorgen er blijkbaar voor dat bepaalde planten beter de kans krijgen om zich voort te planten. Omdat we pas om 12u bij de ingang van het National Park waren, waren we een beetje bang dat we de afstand van 18 km niet konden afleggen voor het donker zou worden (iets na 17u), met al onze bagage op onze rug en heuvels beklimmend. Gelukkig kregen we rond 15u een lift van een Ranger die met zijn 4WD door het tropisch regenwoud reed en waren we netjes voor het donker op de plaats van bestemming. Daar hebben we twee nachten gekampeerd en rondgelopen door het bos; heel bijzonder om te zien hoe het bos verandert van tropisch regenwoud naar droog eucalyptuswoud naarmate je hoger komt. Een lift bracht ons na twee dagen weer terug in Brisbane. Gelukkig, want het water was inmiddels op.

Na d'Aguilar hebben Leo en ik een aantal dagen doorgebracht bij de Glass House Mountains, een groep bergen net ten noorden van Brisbane. We hebben gekampeerd op een camping (met de luxe van een warme douche) en zijn voor wandelingen gegaan. De prachtige natuur en wilde dieren verbaasde me erg die eerste week, maar alles went zo snel: ik heb al slangen, vogelspinnen, veranen, allerlei soorten bijzonder gekleurde vogels en gekko's voor mijn neus langs zien lopen. Ik ben niet zo stoer als het misschien klinkt: toen er een python opgerold in de wc zat, durfde ik niet te gaan kijken ('Maar het is maar een python, die is niet giftig', zeiden de Australiers) en toen ik de dag erna een enorme vogelspin in diezelfde wc zag, kon ik toch ook niet rustig op de pot blijven zitten.
Leo's zus en haar man, Natasha en Andrew, die sinds april in Australie wonen, kwamen ons ontmoeten in Brisbane toen wij ongeveer 10 dagen in Australie waren. Met z'n vieren zijn wij naar Bribie Island gegaan, waar we gekampeerd hebben, ondanks dat het enorm regende. Bij het wakker worden waren onze tentjes omsingeld door tientallen kangoeroes, fantastisch om te zien. De kangoeroes zijn verrassend 'tam' en blijven rustig staan tot je op een aantal meter afstand bent. Ik had altijd verwacht dat ze, net als herten, zouden wegrennen bij de eerste glimp van een mens. Na een nacht op Bribie zijn we via Noosa, waar we koala's hebben gespot in het wild, richting Rainbow Beach gegaan. Rainbow Beach is een van de toegangspunten van Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld van meer dan 120 km lang. Dat eiland heeft de enige erkende zandsnelweg, waar je een 4WD voor nodig hebt. Die hebben wij dus gehuurd en na uitleg van de verhuurders hebben wij op het zandstrand gecrossd tot wel 60km/u. Heel erg tof.

Fraser was sowieso prachtig; mooie oneindige stranden en helderblauw water. De eerste dag hadden we direct het geluk om in de zee twee enorme walvissen omhoog te zien springen. We hebben drie dagen doorgebracht op het eiland en twee keer op het strand gekampeerd, 's nachts duidelijk de Melkweg en duizenden sterren gezien. De tweede dag zijn we in alle vroegte (5u opgestaan, je mag slechts twee uur rondom laagtij op het strand rijden) naar Champagne Pools gegaan, een soort inham van het eiland waar rotsen een afscherming vormen naar de oceaan, waardoor je daar zonder gevaar op haaien in de zee kan zwemmen. Daarna hebben we Eli Creek bezocht, een prachtige zoetwaterkreek op het eiland, bezochten we een shipwreck en besloten we een vlucht boven het eiland te doen. We hebben ingewaaide zandduinen bezocht en de laatste dag zijn we de verschillende binneneilandse meren afgegaan, die stuk voor stuk prachtig en allemaal erg verschillend waren. Fraser was in een woord fantastisch. De drie dagen die Natasha en Andrew nog over hadden, hebben we doorgebracht op het schiereiland Inskip, met uitzicht op Fraser island. In het water tussen het land en het eiland zagen we regelmatig dolfijnen zwemmen op nog geen 10 meter afstand en verder hebben we lekker geluierd en gegeten. Heerlijke dagen.

Natasha en Andrew moesten daarna helaas terug naar Brisbane om de huurauto terug te brengen en hun retourvlucht naar Melbourne te pakken. Omdat Leo en ik van plan waren verder naar het noorden te gaan, hebben we N&A in Rainbow Beach gedag gezegd en daarna de 15u lange busrit richting Airlie Beach genomen. Airlie Beach is een klein dorpje aan de kust, toeristisch, vanwege de Whitsunday Islands die daar gelegen zijn. De Whitsundays zijn een eilandengroep, volgens mij ontstaan als bergen eilanden zijn geworden na het hoger worden van de zeespiegel. Het water is onwaarschijnlijk blauw/turquoise en de eilanden doen met hun witte stranden erg paradijselijk aan. Na een paar dagen doorgebracht te hebben in Airlie Beach besloten Leo en ik om drie nachten te kamperen op het 'mooiste' eiland. Omdat de Whitsunday Islands allemaal National Park zijn, is het kamperen dus erg goedkoop, maar moet je in grote mate zelfvoorzienend zijn. Gelukkig hadden we inmiddels wat oefening opgedaan en hebben we voor alle dagen ruim genoeg water en eten mee. Heerlijk om 's ochtends wakker te worden met zo'n uitzicht en om lekker niks te hoeven; we hebben gelezen, gewandeld, gezond en verder vooral heel weinig gedaan. Het enige verbeterpuntje zou eventueel zijn om een hard plastic doos mee te nemen bij het kamperen: de possums (buideldieren) hebben zich door mijn tent en tas heen gegeten, op zoek naar voedsel.

In Airlie Beach hebben Leo en ik ons gehuld in luxe (oa uit eten geweest, heb voor het eerst krokodil en oester gegeten!) en ons voorbereid op onze vervolgtrips: Leo gaat naar richting zijn zus liften in Melbourne en moet wel 2500 km zien af te leggen. Ik heb de bus gepakt naar Cairns en breng hier de komende week door, voordat ik Australie in de lengte zal doorkruizen met een georganiseerde 10-daagse tour van Darwin naar Adelaide. Het is wennen om alleen te zijn, maar iedereen is erg vriendelijk en het geeft ook wel veel vrijheid: eerder kon ik moeilijk een uur uittrekken om een blog te schrijven. De komende dagen wil ik misschien snorkelen en/of duiken, want ik heb al wel koraal gezien, maar nog niet onder water. Verder zit ik hier aan de rand van een ander tropisch regenwoud, dus wellicht ga ik daar naartoe. Ik vind het lastig dat ik -althans voor mijn gevoel- gebonden ben aan georganiseerde trips, want de bussen rijden niet zomaar het tropisch regenwoud in en ik ben toch een beetje voorzichtiger wat betreft 'avontuur' wanneer ik in mijn eentje ben. (De echte reizigers onder jullie denken vast dat ik nog wel vrienden maak: wie weet. Het komt sowieso goed.)

Jeetje, het is een heel levensverhaal geworden. Ik ga nog een rondje door de stad doen en me orienteren op de komende dagen. Voor foto's verwijs ik jullie trouwens naar mijn Facebook (excuses voor allen zonder Facebook..), waar ik de foto's inmiddels op chronologische volgorde heb gezet.

Ik hoop dat het goed gaat met iedereen in Nederland en wens jullie veel zonnige dagen met de herfst op komst. Ik hoor graag van jullie!

liefs, Anniek