kathmanduuu- what to do?
Door: anniek
Blijf op de hoogte en volg Anniek
06 Mei 2009 | Nepal, Kathmandu
Terug in Kathmandu! Geweldig om hier weer te zijn, ik was echt weer toe aan iets nieuws. Ik weet nog dat ik hier 3,5e maand geleden bang liep te zijn..! Inmiddels geniet ik alleen nog maar van alles wat ik toen spannend vond; de grootte van de stad, het vele hectische verkeer, de drukte hier.. Heerlijk.
Dat ik al in Kathmandu ben, wil dus wel zeggen dat ik weg ben uit Pokhara. Het prachtige Pokhara, waar ik drie maanden heb gewoond, was wel raar om te verlaten, maar af en toe ben je gewoon toe aan iets nieuws. Eigenlijk zou ik tot volgende week vrijdag in mijn gastgezin zijn gebleven, maar omdat we het plan hadden om naar India te gaan, moesten we eerder weg voor het visum. Eenmaal alles doorgegeven, me erop ingesteld en het afscheid nemen gepland, besloten we dat dit toch niet door zal gaan. In India is het nu 50 graden (de zon staat er recht boven!), en ik ben al niet zo'n held met hitte. Bovendien duurt het visum een week, mogen we niet vanaf Delhi vliegen en blijven er dus maar 10 dagen India over. Dan is zo'n visum ineens wel een hoop geld! Rosanne gaat wel, de bikkel, maar Robin en ik blijven (naar alle waarschijnlijkheid) in Nepal.
Aan de ene kant vind ik het wel jammer dat het niet doorgaat, maar ik ben er ook niet te rouwig om. Er is in Nepal ook nog genoeg te zien: we willen nog naar Lumbini (geboorteplaats van Buddha), misschien gaan we raften en de rest weet ik nog niet precies, maar dat horen jullie wel achteraf ;)
De afgelopen drie weken heb ik niks laten horen, omdat we vrij weinig hebben gedaan. De kinderen van het weeshuis gingen allemaal weer naar school, en zelfs de straatkinderen, die normaal nooit naar school gingen overdag, mochten na de vakantie hun best gaan doen op een echte school, dus daar was ook weinig te beleven. Ik heb nog een aantal keer lesgegeven aan de werkende kinderen, maar ik ben vooral met Robin op Lake Side geweest. Robin heeft blijkbaar ook (net als Lise) die parasiet opgelopen, dus zit al bijna 3 weken in de lappenmand.
Maandag en dinsdag (gister) heb ik op al mijn projecten afscheid genomen. Terwijl Robin in bed lag, hebben we voor alle 75 kinderen van de verschillende projecten armbandjes gevingerhaakt. Die hebben we overal uitgedeeld, samen met wat lekkers (dat verschilde per project). Bij het weeshuis kregen we zelfs een heel certificaat, haha, en een t-shirt. Toen we uiteindelijk echt afscheid namen, kreeg Binod buiten ieders verwachting om tranen in zn ogen. Ach, wat aandoenlijk!
't Gastgezin was gisteravond aan de beurt om gedag te zeggen. Heel bizar, je hebt daar zomaar 3 maanden gewoond, en waarschijnlijk kom je daar (voorlopig) niet meer terug. Ik vind het eigenlijk heel jammer dat ik in die drie maanden niet echt een hechte band heb opgebouwd met de kinderen daar, maar die waren, ondanks hun leeftijd (15, 17, 19) stuk voor stuk veel te verlegen om ook maar een gesprek met me aan te gaan. De laatste maand was het hele gezin trouwens de hele dag de hort op- overal moesten bruiloften, puja's en verjaardagen worden voorbereid. Ondanks dit ga ik het gezin toch wel missen, en vooral de kleine dingen waar je aan gewend raakt- de lepel die ik steevast wel van Binay en Sushma kreeg (tourist should eat with spoon!), en tegelijkertijd steevast niet van mijn hostfather (if you want, you can learn!). Zo ook de constante onduidelijkheid over hoe vaak we te eten zouden krijgen (wel of geen tiffin?) en waar. Ik werd nota bene op mijn laatste avond (-had me verheugd op een laatste keer dal bath-) weer naar een bruiloft gesleept om daar de blanke uit te hangen en gratis te eten. Hoewel het me soms irriteerde, is het toch geweldig om te hebben meegemaakt.
Wat ik niet ga missen, zijn de beesten in mijn kamer! Jakkes bah, ik had er echt schoongenoeg van de laaste twee nachten: de 10cm lange kakkerlakken liepen over me heen als ik wakker werd, en de muizen hielden me vervolgens de rest van de tijd uit mijn slaap. oeh blegh..
Hoe dan ook! ik was bezig over disndagavond! Robin en ik hadden besloten om onze gezinnen allebei mee te nemen naar Lake Side, om daar met zn allen uit eten te gaan. Zo besloten, zo gedaan, en het was best geslaagd. Toen we bij de taxi voor de laatste keer gedag zeiden, had ik stiekem wel even een brok in mn keel, maar gelukkig bleef het daarbij.
Daarna gingen we naar de BluesBar voor het afscheid van de rest. De laatste maand zijn we constant in de bluesbar geweest, waar we gratis drankjes kregen en -en dat was het belangrijkste!- een woonkamer voor overdag. We mochten zelfs dvd's aanzetten toen Robin daar ziek op de bank lag. (Waarom blijf je niet thuis als je ziek bent, zou je denken, maar als je Robins familie kent, weet je waarom: 'little rice, little rice! now little rice' en dan net zo lang tot ze het bij je naar binnen schuiven, al ben je misselijk als de pest). We wilden dus afscheid nemen van de eigenaar en van alle mensen die daar met ons uren lang hebben doorgebracht.
Hoshi (de eigenaar) had voor het afscheid van ons drieen burrito's gemaakt, de schat! We gaven hem een poster die we hadden gemaakt en een shirt en ketting. Haha hij wou het niet eens aannemen, hoewel hij ons zoveel heeft gegeven de laatste maand! ongelofelijk.. het was in ieder geval een hele gezellige avond.
Vanochtend in alle vroegte op de bus gestapt, en -geloof het of niet- ik zat weer in een strike! Hetzelfde traject als de vorige keer, hetzelfde verhaal ook: niks te zien, maar wel met een rugzak van 25 kilo een aantal kilometers in de brandende zon moeten lopen in de hoop aan de andere kant van de opstopping een bus richting kathmandu te vinden. Gelukkig ging dat vrij snel; we mochten bovenop een minivan. Daarna nog een taxi naar het centrum, een hostel gezocht en net roti met curry gegeten-lekker joh!
Komende week is Rosanne nog bij ons, ze wacht op haar visum voor India, dus dat is heel gezellig. Daarna zijn Robin en ik op onszelf, en we houden allebei ons hart vast: geen van ons beiden heeft een hele specifieke mening, dus 's ochtends zitten we vaak urenlang te twijfelen ('wil je dit doen?of dat?' 'maakt me niet uit' 'ja maakt mij ook niet uit' --> god oh god wat een ramp!) Haha nee, maar dat komt goed! Dan moeten we het allebei gewoon leren ;)
Ik hoorde via een engelse vriend van de bluesbar over het incident met de koningin. Raar verhaal, zeg! Ik hoop dat jullie toch een fijne koninginnedag en 4&5mei hebben gehad. We hebben het hier wel een beetje gemist! Als tegenhanger hebben we voor de hele staff van de bluesbar hutspot gemaakt- ze vonden het heeeerlijk! haha wie had dat gedacht?
Goed, nu ga ik echt stoppen, het is mooi geweest. Ik ben over minder dan 4 weken weer thuis.
liefs!
Dat ik al in Kathmandu ben, wil dus wel zeggen dat ik weg ben uit Pokhara. Het prachtige Pokhara, waar ik drie maanden heb gewoond, was wel raar om te verlaten, maar af en toe ben je gewoon toe aan iets nieuws. Eigenlijk zou ik tot volgende week vrijdag in mijn gastgezin zijn gebleven, maar omdat we het plan hadden om naar India te gaan, moesten we eerder weg voor het visum. Eenmaal alles doorgegeven, me erop ingesteld en het afscheid nemen gepland, besloten we dat dit toch niet door zal gaan. In India is het nu 50 graden (de zon staat er recht boven!), en ik ben al niet zo'n held met hitte. Bovendien duurt het visum een week, mogen we niet vanaf Delhi vliegen en blijven er dus maar 10 dagen India over. Dan is zo'n visum ineens wel een hoop geld! Rosanne gaat wel, de bikkel, maar Robin en ik blijven (naar alle waarschijnlijkheid) in Nepal.
Aan de ene kant vind ik het wel jammer dat het niet doorgaat, maar ik ben er ook niet te rouwig om. Er is in Nepal ook nog genoeg te zien: we willen nog naar Lumbini (geboorteplaats van Buddha), misschien gaan we raften en de rest weet ik nog niet precies, maar dat horen jullie wel achteraf ;)
De afgelopen drie weken heb ik niks laten horen, omdat we vrij weinig hebben gedaan. De kinderen van het weeshuis gingen allemaal weer naar school, en zelfs de straatkinderen, die normaal nooit naar school gingen overdag, mochten na de vakantie hun best gaan doen op een echte school, dus daar was ook weinig te beleven. Ik heb nog een aantal keer lesgegeven aan de werkende kinderen, maar ik ben vooral met Robin op Lake Side geweest. Robin heeft blijkbaar ook (net als Lise) die parasiet opgelopen, dus zit al bijna 3 weken in de lappenmand.
Maandag en dinsdag (gister) heb ik op al mijn projecten afscheid genomen. Terwijl Robin in bed lag, hebben we voor alle 75 kinderen van de verschillende projecten armbandjes gevingerhaakt. Die hebben we overal uitgedeeld, samen met wat lekkers (dat verschilde per project). Bij het weeshuis kregen we zelfs een heel certificaat, haha, en een t-shirt. Toen we uiteindelijk echt afscheid namen, kreeg Binod buiten ieders verwachting om tranen in zn ogen. Ach, wat aandoenlijk!
't Gastgezin was gisteravond aan de beurt om gedag te zeggen. Heel bizar, je hebt daar zomaar 3 maanden gewoond, en waarschijnlijk kom je daar (voorlopig) niet meer terug. Ik vind het eigenlijk heel jammer dat ik in die drie maanden niet echt een hechte band heb opgebouwd met de kinderen daar, maar die waren, ondanks hun leeftijd (15, 17, 19) stuk voor stuk veel te verlegen om ook maar een gesprek met me aan te gaan. De laatste maand was het hele gezin trouwens de hele dag de hort op- overal moesten bruiloften, puja's en verjaardagen worden voorbereid. Ondanks dit ga ik het gezin toch wel missen, en vooral de kleine dingen waar je aan gewend raakt- de lepel die ik steevast wel van Binay en Sushma kreeg (tourist should eat with spoon!), en tegelijkertijd steevast niet van mijn hostfather (if you want, you can learn!). Zo ook de constante onduidelijkheid over hoe vaak we te eten zouden krijgen (wel of geen tiffin?) en waar. Ik werd nota bene op mijn laatste avond (-had me verheugd op een laatste keer dal bath-) weer naar een bruiloft gesleept om daar de blanke uit te hangen en gratis te eten. Hoewel het me soms irriteerde, is het toch geweldig om te hebben meegemaakt.
Wat ik niet ga missen, zijn de beesten in mijn kamer! Jakkes bah, ik had er echt schoongenoeg van de laaste twee nachten: de 10cm lange kakkerlakken liepen over me heen als ik wakker werd, en de muizen hielden me vervolgens de rest van de tijd uit mijn slaap. oeh blegh..
Hoe dan ook! ik was bezig over disndagavond! Robin en ik hadden besloten om onze gezinnen allebei mee te nemen naar Lake Side, om daar met zn allen uit eten te gaan. Zo besloten, zo gedaan, en het was best geslaagd. Toen we bij de taxi voor de laatste keer gedag zeiden, had ik stiekem wel even een brok in mn keel, maar gelukkig bleef het daarbij.
Daarna gingen we naar de BluesBar voor het afscheid van de rest. De laatste maand zijn we constant in de bluesbar geweest, waar we gratis drankjes kregen en -en dat was het belangrijkste!- een woonkamer voor overdag. We mochten zelfs dvd's aanzetten toen Robin daar ziek op de bank lag. (Waarom blijf je niet thuis als je ziek bent, zou je denken, maar als je Robins familie kent, weet je waarom: 'little rice, little rice! now little rice' en dan net zo lang tot ze het bij je naar binnen schuiven, al ben je misselijk als de pest). We wilden dus afscheid nemen van de eigenaar en van alle mensen die daar met ons uren lang hebben doorgebracht.
Hoshi (de eigenaar) had voor het afscheid van ons drieen burrito's gemaakt, de schat! We gaven hem een poster die we hadden gemaakt en een shirt en ketting. Haha hij wou het niet eens aannemen, hoewel hij ons zoveel heeft gegeven de laatste maand! ongelofelijk.. het was in ieder geval een hele gezellige avond.
Vanochtend in alle vroegte op de bus gestapt, en -geloof het of niet- ik zat weer in een strike! Hetzelfde traject als de vorige keer, hetzelfde verhaal ook: niks te zien, maar wel met een rugzak van 25 kilo een aantal kilometers in de brandende zon moeten lopen in de hoop aan de andere kant van de opstopping een bus richting kathmandu te vinden. Gelukkig ging dat vrij snel; we mochten bovenop een minivan. Daarna nog een taxi naar het centrum, een hostel gezocht en net roti met curry gegeten-lekker joh!
Komende week is Rosanne nog bij ons, ze wacht op haar visum voor India, dus dat is heel gezellig. Daarna zijn Robin en ik op onszelf, en we houden allebei ons hart vast: geen van ons beiden heeft een hele specifieke mening, dus 's ochtends zitten we vaak urenlang te twijfelen ('wil je dit doen?of dat?' 'maakt me niet uit' 'ja maakt mij ook niet uit' --> god oh god wat een ramp!) Haha nee, maar dat komt goed! Dan moeten we het allebei gewoon leren ;)
Ik hoorde via een engelse vriend van de bluesbar over het incident met de koningin. Raar verhaal, zeg! Ik hoop dat jullie toch een fijne koninginnedag en 4&5mei hebben gehad. We hebben het hier wel een beetje gemist! Als tegenhanger hebben we voor de hele staff van de bluesbar hutspot gemaakt- ze vonden het heeeerlijk! haha wie had dat gedacht?
Goed, nu ga ik echt stoppen, het is mooi geweest. Ik ben over minder dan 4 weken weer thuis.
liefs!
-
06 Mei 2009 - 16:31
Femke:
Wij zijn naar belgië geweest. Onze camping heete mooi zutendaal. En we zijn naar het blootevoetenpad geweest. Soms stond ik in water dat kwam tot mijn knieën.
En met konninginedag zijn we naar het drie landepunt geweest.en ik zat met een been in belgië en een been in duitsland en me lijf in nederland. kusje zusje :) -
06 Mei 2009 - 16:42
Papa:
Hoi lieve Kiki,
we hebben elkaar nèt nog via de telefoon gesproken, maar ik vind het tòch leuk ook iets te schrijven. Je hebt nu ruim drie maanden jezelf beschikbaar gesteld voor het werk in Nepal en ik vind het leuk dat je nu nog even drie weken de tijd neemt om te genieten van al het moois dat dit land te bieden heeft. Probeer maar zoveel mogelijk bijzondere locaties in Nepal te bezoeken; zo'n kans krijg je misschien nooit meer!? Daarna zijn we allemaal weer heel blij dat je naar huis komt natuurlijk. Het blijft een vreemde mix tussen jou dat avontuur gunnen en je missen. We zijn heel benieuwd naar al je andere verhalen, dan degene die we de afgelopen tijd hebben mogen meebeleven in jouw mooie verhalen. Tot over drie weken, we staan op je te wachten op Schiphol! xxx papa en Els -
06 Mei 2009 - 17:44
Lise:
Het is zo gek te lezen,
lijkt al jaren geleden! Mis het nogsteeds..
Geniet ervan lieve Anniek! -
06 Mei 2009 - 18:00
Angelique En Rianne:
Lieve Anniek,
Heerlijk die vrhalen.
Ik hoor het je vertellen.
Geniet van deze laatste 4 weken en kom dan maar weer gauw thuis zodat we eens een zussenafspraak(meiden afspraak) kunnen maken.
Liefs en dikke knuffel
A&R -
07 Mei 2009 - 06:55
Marlies:
Anniekje! Ik moest natuurlijk weer lachen :) vooral over dat stuk dat jullie straks met z'n tweeën de hele ochtend aan het nadenken zijn wat je nou gaat doen. Ik ben benieuwd! ;)
Eef en ik gaan nu weer bij Lommen schoonmaken en daarna moet ik echt eens beginnen aan m'n scriptie...
Ja gek hè, van Koninginnedag. Ik kwam er pas laat achter dus heb gewoon vrolijk over de vrijmarkt gehupst. En hoe zit het met de Mexicaanse griep? horen jullie daar wat van? (het valt allemaal nog wel mee)
Wat leuk dat je zo snel weer terug komt! (voor ons) Geniet van de laatste weken!!!! Dikke knuffel, Marlies :) -
07 Mei 2009 - 10:54
Meike & Quirine:
Hee Anniek,
weer een leuk verhaal - fijn om weer eens wat te horen ;) Raar wel dat alles nu is afgelopen, qua projecten, maar wel heel leuk om nu nog wat van Nepal te kunnen zien!
Geniet van je laatste weekjes!
Kus -
08 Mei 2009 - 10:40
Bart:
heey anniekje
leuk om te lezen joh! Wel vies van die kakkerlakken, bah...
50 graden is wel erg heet en nepal is vast ook leuk dus ik zou gewoon daar blijven;)
Ik zit nu aan mamma's computer en daar ligt ook zo'n placemat met de wereldkaart erop. Daarop zie je ook een stipje met Katmandu. Wel raar dat jij daar zit..
Tot over 4 weekjes!
xxx bart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
