Raften met een luizenkop

Met verbrande knieen en haar nog stinkend van het anti-luizenspul zit ik weer in een internetcafe in Pokhara, home sweet home. Stiekem is het wel fijn om even weer in Pokhara te zijn, al vind ik Kathmandu een leukere stad. Ik heb hier toch 4 maanden 'gewoond'; het schept een band ;)

De week in Kathmandu was heerlijk! Ik ben niet al te druk geweest; een paar keer naar het Immigration Office, om mijn visum te verlengen, met Rosanne meegegaan voor haar visum voor India, lekker vanalles gegeten wat ik al heel lang wou proberen, maar er nooit meer bijpaste door alle dal bath; komkommers van de straat met chili erop, pani puri (kleine holle deegballetjes met waterige saus erin), dosa, utampan, idli, ...! Ik heb een kookboek gekocht, dus misschien kan ik eens wat voor jullie maken als ik terugben. Een paar van de toeristische dingen van de eerste dagen heb ik herhaald, zoals de Swayambunath (de monkey temple- heb me weer verbaasd over het grote aantal apen!) en Pashupatinath, waar onder andere de lijken worden verbrand. Fijn om het in ons eigen tempo te kunnen doen. Robin en ik hebben ons weer eens verbaasd over hoe vies de Bagmatirivier is. Onverantwoord als je ziet wat ermee gedaan wordt; er wordt in gewassen, kinderen spelen erin en zoeken naar sieraden, ...! Geen wonder dat er op elke hoek van de straat een pharmacy staat en dat je daar de meest agressieve antibiotica kan krijgen zonder een doktersvoorschrift. Ik blijf me er over verbazen, vooral omdat er geen gebruiksaanwijzing bij zit en ze nooit vertellen hoe lang je moet doorslikken..

Goed, na de week Kathmandu zijn Robin en ik zaterdag op weg gegaan naar Pokhara, om zondag te kunnen gaan raften. 3 dagen Kali Gandaki, een van de rivieren in de buurt van Pokhara. Een week geleden was hij nog gesloten, omdat het water te hoog stond, maar gelukkig was het gevaar geweken toen wij wilden gaan.
Het raften was echt geweldig! Ik had van mensen gehoord dat het zou zijn als kanoen, maar nee, absoluut niet! Het water was zo heftig dat er een aantal keer mensen zijn uitgevallen, toevallig alleen uit de andere boot. Ikzelf heb wel een snoekduik gemaakt naar de andere kant van de boot, waarbij ik een Israelier met mijn helm een tand door zn liep sloeg en een Tjechisch meisje met een peddel in dr gezicht raakte. Oei, dat klinkt erger dan het was.. het viel dus alles mee, maar om maar even aan te geven dat het niet een rustig watertje was. Het weer was geweldig (iets tE, vandaar de verbrande knieen), de andere rafters en de guides waren stuk voor stuk heel aardig. Het eten, wat we voor 3 dagen mee op de boten moesten nemen, was heerlijk! ontbijt met pannenkoeken, scrambled egg, hash browns, pap, warme melk met muesli (oke, oke, niet alemaal tegelijk, maar toch!) en soep vooraf bij het avondeten..! Ik geloof niet dat ik in maanden zo luxe heb gegeten, en dan te bedenken dat dit op 1 gaspitje werd gemaakt door ruige rafters. Het slapen onder een tentzeil met peddels als stokken viel ook alles mee, ik denk dat er minder beesten over me heen liepen dan tijdens de nachten in mijn gastgezin.

Oh, over beesten gesproken! Robin en ik zijn beiden slachtoffer geworden van de in nepal overal aanwezige luis. Haha het is een wonder dat het me overkomt in de laatste 10 procent van mijn verblijf hier; het viel te verwachten dat ik ze kreeg tijdens het werk met de straatkinderen; zij hadden ze allemaal. Waar we ze hebben opgepikt, weten we niet: misschien in een van de hostels, misschien zat het al ergens verscholen in onze kleren, wie zal het zeggen. Feit was wel dat we tijdens onze bustrip naar de Kali Gandaki erachter kwamen dat we ze allebei hadden. Ik het kamp aangekomen hebben we op een steen elkaar zitten onderzoeken; een beetje weg van de groep, zodat het niet al te duidelijk was, maar aan de andere kant moeten ze wel hebben begrepen wat we aan het doen waren: onze kreten van walging waren overal te horen. In 5 minuten werden 6 dikke luizen uit mijn haar gevist en een haar zonder neten viel bijna niet te vinden. God wat erg, ik geloof niet dat ik er ooit zoveel heb gehad.
Gister bij aankomst terug in Pokhara zijn we zowat naar de kapper gerend (ze knippen hier ongeacht of je luizen hebt of niet- misschien dat ik ze bij mn eerste knipbeurt heb opgelopen) en vervolgens door naar de apotheek voor antiluizenspul. Vanochtend hebben we 2 uur lang zitten kammen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er minstens 50 luizen uit Robins haar werden gekamd. buwaha jakkes! van die dikke, met bloed volgezogen exemplaren..! Het deed me denken aan hoe oma vroeger kon genieten van als we luizen hadden. Zodra er zo'n beest uit werd gekamd, pakte ze de luis tussen twee nagels en *splesh*. Ze had het vanochtend van me over mogen nemen, na 3 luizen was me de lol al een beetje vergaan.

Het plan voor de komende dagen: morgen naar Panchassee (een bergdorpje), vrijdagavond terug in Pokhara, dan zaterdag of zondag naar Kathmandu en misschien tussendoor naar Lumbini, maar waarschijnlijk niet. Het is daar iets te heet op het moment en bovendien is Rosanne tegen die tijd weer aangekomen in Kathmandu. Ik sprak haar gister over de telefoon en ze vertelde me dat ze al drie dagen in bed lag met een voedselvergiftiging. Och, ik heb zo'n medelijden met dr! Al die heisa om naar India te gaan, en dan is het na 3 dagen al voorbij, door iets verkeerd te hebben gegeten. Blijkbaar vind ze het te heet om daar te blijven nu ze ziek is, en het lijkt me sowieso niet verstandig om alleen te zijn als je ziek bent. Ik ben blij dat ze terug komt, dan kunnen we hier een beetje voor haar zorgen. Ongelofelijk hoeveel geluk ik heb gehad met ziek zijn. Lise is erg ziek geweest, Robin heeft een aantal keer flink iets te pakken gehad en nu Rosanne die al dagen in bed ligt! Het kan natuurlijk nog mis gaan, de komende 12 dagen, maar ik ga er niet vanuit.

Ja, 12 dagen nog maar, als ik het goed heb! Dat betekent dat ik nu wel lang genoeg heb verteld, de rest moeten jullie maar gauw komen vragen. Ik heb veel meer zin om het te vertellen dan het op te schrijven.

Tot gauw, geniet van de lange avonden in Nederland, hier is het om 8 uur al pikkedonker, en veel liefs, voor de laatste keer uit Pokhara!