eerste dagen in pokhara

Op het moment zit ik met Hans in een internetcafe in Pokhara. Dit toetsenbord is een stuk beter, dus ik ben bang dat als ik spelfouten maak, ik het gewoon verkeerd heb en niet de schuld kan geven aan het toetsenbord :P
Hans is mijn buurman, of eigenlijk zit er een huis tussen, en hij is met pensioen (was een leraar), ook nederlands voor degene voor wie dit nog niet duidelijk was. Het is wel fijn om een andere nederlander, ook net nieuw in Pokhara, zo dicht bij de hand te hebben ;)
Zondagochtend vroeg stapte ik om half 7 al in de bus op weg hiernaartoe. De bus reed op hele smalle paadjes waar gewoon tweerichtingsverkeer was, dus als we een bocht maakten, moest er steeds getoeterd worden om er zeker van te zijn dat er geen tegenligger aan zou komen; in dat geval zouden we van het randje gaan en in de rivier (heeeel veel lager) eindigen, haha! maar dat gebeurt natuurlijk nooit, want ze hebben het al heel vaak gedaan ;)
Nou, de reis ging best voorspoedig, totdat we op een gegeven moment anderhalf uur stil stonden in een dorpje, ik had aanvankelijk geen idee waarom, maar later bleek dat de chauffeur hier nog iets uit te vechten had met iemand uit het dorp. hahah ongelofelijk zeg! Na anderhalf uur reden we weer, maar nog geen twee uur later stonden we weer stil. Inmiddels had ik allang in Pokhara moeten aankomen, het was na tweeen en vanaf twee uur zouden ze op me staan wachten. Op een gegeven moment bleek dat we stil stonden omdat er een aanrijding was geweest, een motor met een voetganger, de voetganger was allang naar het ziekenhuis en de motor was weggereden(met bestuurder natuurlijk, haha), maar blijkbaar vond de plaatselijke bevolking het nodig om er midden op straat over te gaan discussieren. Ik, een Duitse en twee Israeliers vonden het rond 4 uur wel eens tijd om een alternatief te gaan zoeken, want volgens de chauffeur konden we hier nog 6 uur staan. Wij pakten onze tassen en gingen lopend op weg naar een taxi. Toen we langs de plek van het ongeluk kwamen, bleek het echt allemaal voor niets; er was makkelijk langs te gaan, als de mensen maar weggingen! haha haha... Gelukkig was er inderdaad een
busje dat ons wel wou meenemen naar Pokhara, dus wij zijn ingestapt :) In pokhara aangekomen had ik alleen geen idee waar ik moest zijn, aangezien mijn contactpersoon natuurlijk al weg was..! ik kwam uiteindelijk op het idee om krishna (de schat van een jongen uit het vorige verhaal :P ) te bellen, hij belde khildoz, hij belde dambar, hij belde zijn broer en die ging mij ophalen. Ondertussen stond ik wel een half uur af te wachten of er uberhaupt iemand zou komen, beetje benauwd was ik wel, haha! maar jawel, en alles kwam goed natuurlijk.
Vanaf Dambars bureau naar het gastgezin gegaan, bestaande uit moeder (Anita), vader (Madam), 2 zoons (Novim (19) en Bin`e (18)) en dochter Susma (14, woont in een kostschool oid). Het zijn echt lieve mensen, ze geven me verschrikkelijk veel eten, ik kan het gewoon niet op! maar ik doe mijn best, want laten staan is ook zo wat.. Bine kan goed praten, dus we praten wat af, en de vader ook. Anita komt steeds met allemaal dingen die ze heeft gekregen van de vorige volunteers, en dan zegt ze zijn of haar naam erbij, haha! Ik heb een eigen kamer, best groot, met een bed (om een idee te geven, een bed is hier een plank met een deken erop ipv matras, maar het went wel, en zeker als je moe genoeg bent kan je er prima op slapen). De wc is een gat in de grond, dat is ook even wennen en soms lastig omdat het er donker is (er is 4 uur stroom per dag). Ze hebben zelfs een douche, wel bloedjekoud, maar dan schakel ik die emotie gewoon uit ;) Vier maanden is wel een hoop om zo door te brengen, maar aan de andere kant zullen ze vast voorbij vliegen ;)

Goed, wat ik verder heb gedaan. Gister heb ik met Hans samen een sight- en project-seeing gehad. Tempels, een waterval, zulk soort dingen ;) Heb ik ook leuke foto's van, maar om de een of andere stomme reden kan deze computer de fotos op mijn camera niet openen.. sorry! ik wil jullie echt graag laten zien hoe mooi het hier is, maar dat gaat nog even niet. Ik geloof dat mijn gastgezin ook een computer heeft, en over een tijdje internet, dus misschien lukt het dan..? De projecten die we hebben gezien: het weeshuis, waar ik in principe zou gaan werken.. het probleem is een beetje dat alle kinderen van het weeshuis gedurende mijn 'werkdag' (van 10 tot 16) op school zitten, en er is dus heel weinig te doen. We zijn nog naar een paar scholen geweest, maar ik zie mezelf nog niet voor een grote klas staan met kinderen van 2 jaar jonger, dus dat heb ik laten passeren. Verder was er een project voor straatkinderen; om ze op te vangen en na een tijdje terug te plaatsen bij hun ouders (als die er nog zijn), en ze scholing te geven en alles. Dat leek me een heel goed project, er waren al 2 vrijwilligers (uit brittanie, werd er gezegd, maar ik heb ze niet ontmoet), maar ze zeiden dat ze mijn hulp ook konden gebruiken. Het is eigenlijk ook een weeshuis, maar dan zijn alleen niet alle kinderen wezen, zeg maar.. Het laatste project was er een voor werkende kinderen. Er zijn hier blijkbaar heel veel kinderen (vooral meisjes) die als huishoudhulp moeten werken. Dit is veel beter dan het alternatief, op straat leven, maar als ze zoveel moeten werken kunnen ze dus niet naar een gewone school. Deze 'school' is een soort ROC, ze krijgen er twee uur per dag les, de rest kunnen ze dan gewoon werken. Daar hadden ze helemaal geen vrijwilligers, maar ze wilden graag dat ik kwam helpen, en dat heb ik vandaag gedaan voor het eerst. Het was echt heel .. hoe zal ik het het beste zeggen.. interessant in ieder geval, en leuk ook, heeeel lieve kinderen, niet bang ofzo. Ze spreken alleen geen Engels, en ik geen Nepali (ik krijg thuis les van Bine en het neefje, Dilib, is 11 en kan heeeel goed engels, beter dan de rest hier), maar vandaag ben ik bezig geweest ze het alfabet te leren. Het is lastig in te schatten wat ik precies voor ze kan doen, want dat alfabet is zo geleerd, maar een gesprek voeren (heb ik vandaag ook geprobeerd) is niet te doen. Ze kunnen het wel naschrijven en dan lijkt het alsof ze al heel wat kunnen zeggen, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Nou, daar moet ik dus nog goed over nadenken..
Dit laatste project ga ik 3 dagen per week doen, het andere 2 of 3 dagen (ze willen het liefst 3, natuurlijk, maar ik vind het ook niet erg om af en toe twee dagen vrij te zijn per week). Wat wel opvallend was, was dat de directrice, die ze normaal lesgeeft, niets deed vandaag. Ze zat gewoon thee te drinken en te praten met de buurvrouwen enzo.. dat vind ik wel een beetje niet kunnen eigenlijk.. en als ik haar af en toe vroeg om methodeboeken en uitleg daarvan, zei ze: no you are doing fine, it's ok, bladiebla.. hoewel ik toch echt denk dat iets van uitleg over hoe zij ze engels geeft niet verkeerd zou zijn.. aber gut..

Nou, nu moet ik maar weer bijna gaan denk ik. Ik word om 5 uur weer thuis verwacht, dat is over een kwartier en ga ik dus niet redden. Ik ben nu in Lakeside (bij het Phewameer), heb uitzicht op bergen van meer dan 8 kilometer hoog!!, en Hans en ik rijden op de fiets (die ik zometeen ga kopen, nu even uitoefenen ;) ) een rondje.

Ik vind het heel leuk om al jullie reacties te lezen, ik lees ze allemaal ;) Ik kan alleen niet te vaak op internet, tis een stukje rijden en best duur. ik hoop dat jullie dat begrijpen :) En de foto's, dat gaat nog goedkomen!

Heeel veel liefs vanuit het mooie Pokhara, ik houd jullie op de hoogte!

PS: hebben jullie begrepen dat mijn mobiele nummer niet werkt op te smsen? Je kan er dus wel naar bellen, maar het netnummer is niet 997 maar 977 ;) en doe het maar niet na zevenen nederlandse tijd, dan is het kwart voor twaalf en slaap ik al :P ze staan hier op om 5 uur :o ik niet hoor, haha, vind half 8 wel op tijd :)