jarig in het zonnetje en schaduw door corruptie

Jarenlang heb ik geroepen dat het veel fijner zou zijn om in de lente of zomer jarig te zijn, maar dat blijkt helemaal niet nodig als je graag zon wil op je verjaardag. 't Was donderdag heerlijk weer, maar mijn rokje (tot op mijn knieen) mocht ik niet aan. Toen ik het even navroeg, in verband met alle blikken, kreeg ik te horen: 'that's indeed too short' :|

Hmm om een of andere reden voel ik dat het vandaag geen heel uitgebreid verhaal gaat worden, maar dat is misschien wel goed voor de verandering. Woensdagavond/nacht werd ik al gebeld door mama en Bart, om 5 uur 's ochtends door Marlies uit Guatamala (waar het toen 5 uur s middags 4 februari was, denk ik? haha geweldig!), rond een uur of 12 door papa en Els, ik kreeg nog smsjes en mailtjes, cadeautjes die ik had meegenomen in mijn tas, dus de felicitaties uit Nederland hoefde ik helemaal niet mis te lopen. Ik heb me de hele dag heel goed vermaakt, gelukkig, maar 's avonds laat vond ik het toch wel even raar om zo ver van huis jarig te zijn, voor het eerst in mijn leven.

's Ochtends vroeg een heerlijk ontbijt met omelet! en daarna naar het Centrum voor werkende kinderen. Dat is trouwens nog steeds erg lastig, want ze hebben echt allemaal een ander niveau, en veel kunnen het hele alfabet opschrijven en opdreunen, maar als je een letter aanwijst, hebben ze geen idee welke het is, zonder eerst het hele alfabet weer te noemen en te schrijven. Als ze dit soms wel weten, kunnen ze nog geen woorden maken, want CAT wordt dan: kie ee tie. 't Is natuurlijk hartstikke stom dat ze de letters zo leren als in het alfabet, want een klank van een letter is veel essentieler dan hoe het wordt uitgesproken als je het spelt, zeg maar.. kortom, ik ben het nog niet helemaal eens met de methode hierzo, misschien is het te veel gevraagd om dat helemaal te veranderen, ... tja, ik weet het nog even niet.
Hoe dan ook, daar hebben we donderdag eigenlijk vrij weinig mee gedaan, want ze kregen snoepjes van mij (en ik vervolgens van hun, toen verteld werd dat ik jarig was. god, wat stom, gingen een aantal hun snoepjes aan mij geven, terwijl zij het veel beter kunnen gebruiken. maar ja, weigeren kan eigelijk ook niet, en het was superlief natuurlijk) en we deden spelletjes. Ballontrappertje, dirigentje, moordenaartje.. je kent ze wel. Vervolgens nog even kort les gegeven en toen kwam mijn gastvader mij ophalen om een curta (jurkachtig met broek en sjaal) te laten maken; leek me wel grappig voor de gelegenheid. Daarna nog een taart laten maken voor de hele buurt zo ongeveer (35 personen), want alleen de buren en een aantal vrijwilligers kwamen, maar die zouden ook allemaal taart mee naar huis krijgen. (Hihi, het idee dat je in Nederland 5 taarten zou kopen omdat de buren van de mensen die komen dan ook taart zouden kunnen eten vond ik wel lachwekkend). Toen weer terug naar het centrum, nog even lesgegeven en spelletjes gespeeld met de tweede lading kids, en toen naar huis. De jurk was inmiddels klaar en de taart ook (we gingen om 12 uur bestellen en 4 uur later konden we beiden ophalen). Hup, jurk aan (raar model broek! XD) en toen kwamen Hans, Bas, Lise en Barbara al. Daar kreeg ik nog allemaal cadeaus van: armbandje, opschrijfboek met vulpotlood en van Lise een ingelijste foto van ons op de Sarangkot; leuk leuk!) Na een tijdje was de hele familie aanwezig en gingen de kaarsjes aan. Daarna kreeg ik van elk familielid (in de volgorde: moeder, vader, Binay, Nabin, Susma) een rijsttika om mijn kop, het plakkaat werd steeds groter en viel er uiteindelijk ook af, haha, net naast de taart. Ook nog cadeaus: oorbellen, armbandje, een Nepalees echtpaar (schattig, maar groot! hoe ga ik dat ooit mee terugnemen?), een glazen bolletje met nog een echtpaar (hints? :P). Vervolgens kreeg iedereen van mij nog een cadeau, maar ik heb echt geen idee of ik dat een beetje goed heb gedaan, want daar heb ik niets over gehoord. Ik heb wel begrepen dat het niet de gewoonte is om te bedanken als je een cadeau krijgt, maar was toch even raar, haha. Toen mocht ik de taart aansnijden, jammer van hoe prachtig hij eruit zag! De smaak was.. anders dan anders, maar wel lekker eigenlijk. 'n Beetje een schuimige boter met een niet zo zoete cake. Grappig om een keer mee te maken, maar ik ben toch meer gehecht aan de taart van thuis ;)
oh ik had trouwens nog armbanden gekregen van Urmila (buurvrouw, ook van mijn project), die zijn hier zo klein dat ze over mijn hand werden geschoven tot die helemaal rood was, volgens mij duurde het zo een kwartier of zoiets. hahahaha die krijg ik noooooit meer af.

Woensdag (hmm ik ga terug in de tijd) hadden we even een korte bijeenkomst waarin bleek dat ons contactpersoon Dambar een vieze oplichter is. Sorry dat ik het zo breng, maar ik ben best een beetje boos op hem. Hij beurt officieel al een derde van ons geld, gewoon door contactpersoon te zijn, maar nu blijkt dat hij de gastgezinnen slechts de helft van het geld gaf, en als ze niet akkoord zouden gaan, zouden er helemaal geen vrijwilligers meer komen, zo dreigde hij. Dat is eindelijk aan het licht gekomen (veel gastgezinnen waren dus te bang er iets over te zeggen, maar uiteindelijk toch gelukt) en die Dambar is ontslagen, maar het is nu niet helemaal opgelost, want hij heeft alsnog dus al het geld zelf gehouden. Wij kunnen daar ook niks aan doen, maar ik vind het zo rot voor de familie (die zelf wel zo stom geweest is om te tekenen voor slechts de helft..) Bovendien komen er nu voorlopig geen vrijwilligers meer, en aangezien ik hier 4 maanden zou zitten en de rest maar 2, ben ik de laatste maand helemaal alleen op de projecten en alleen als vrijwilliger in Pokhara. Dat vind ik wel een beetje shittie.. Rosanne heeft echter al gevraagd of ik anders mee zou willen met haar te trekken, de Annapurnatrek (drie weken!), en dat lijkt me wel cooool. Ik heb helemaal geen ervaring, maar kom op, als je iets wil, dan kan het..! :D Daarom heb ik bergschoenen gekocht, wel vrij lelijk, maar misschien geldt voor bergschoenen: hoe lelijker, hoe beter. Ik hoop het :)

Vrijdagnacht in Lakeside gegeten en blijven slapen, vannochtend mijn eerste echte straal water in drie weken, en hij werd na een tijdje ook nog warm! Ik kon mijn geluk niet op :D Morgen gaan Rosanne, Lise, Bas en ik (de 'jonge kern', 18-20 jaar) een rondje om het Phewalake lopen, dat zou nog wel eens vies tegen kunnen vallen, want het meer is enorm, maar we gaan het zien. Woensdag gaat Didier weg (ik en Didier hebben gister een stuk of 8 gieren gezien! Echte echte gieren! Enorm groot, supermooi!); dan zijn we nog met 8. Ik vind het wel raar, hoor, dat ik nu dus iedereen moet gaan zien vertrekken en niemand meer ga zien komen uit Nederland. Aan de andere kant wil ik nog niet denken aan weggaan, ookal mis ik jullie soms wel heel erg, maar er is hier nog een hoop te doen. Mama's school gaat misschien geld inzamelen, en op het moment kijk ik waar ze dat het beste kunnen gebruiken. Iedereen kan hier geld gebruiken, dus het zal een kwestie zijn van prioriteiten, denk ik. Ik wil er in ieder geval zeker van zijn dat het goed terecht komt, en niet tweederde blijft hangen bij zo'n rotman als Dambar. hehe..

Ik probeer wat foto's van mijn verjaardag te zetten op de site of picasa.
Hoe is het daar in Nederland? Zijn er nog dingen gebeurd die ik wil of moet weten? Nieuws komt hier echt niet door..

Heel veel liefs! en bedankt voor alle felicitaties, heel lief van iedereen!