avontuur alom

Lieve allemaal,

ik mis jullie! Ik wil jullie helemaal niet zo erg missen, want het is hier echt uniek, maar ik zou er heel wat voor over hebben om even een dag in Nederland te zijn.

Het is echt een tijd geleden dat ik wat heb geschreven op de site. Er gebeuren minder dingen waar ik helemaal enorm verbaasd over ben, dus geen lange verhalen over koeien die op straat lopen of rellen meer, maar ik dacht vooral dat jullie het misschien te vaak zouden vinden. Ik heb me net bedacht dat als je het niet wil lezen, je het helemaal niet hoeft te lezen! :D Haha.. dus er komt toch weer een heel verhaal, ben ik bang.

Sinds anderhalve week ben ik bezig met een nieuw 'project'. Ik weet niet of project het goede woord is, het is meer een initiatief van Rosanne en Ber. Ber had een hoop geld ingezameld in Nederland om er hier iets goeds mee te doen, maar omdat alle bestaande projecten een beetje tegenvallen (vooral de hele dag een hoooop wachten! en dan vervolgens een klein uurtje engels geven, om daarna weer 3 uur te wachten), bedachten zij en Rosanne een nieuwe plek voor het geld. Het weeshuis met daaraan vast een schooltje, allebei gelegen in de sloppenwijk van Pokhara, is een enorm grauw gebouw. Niks heeft een kleurtje, op de vloer ligt hele vieze vloerbedekking, ... Daar was genoeg om te veranderen! Ik wou natuurlijk graag meedoen, dus we zijn vorige week begonnen met het verven van de school. De buitenmuur is bijna klaar, dan moet alles binnen nog, en vloerbedekking of zeil, misschien wat meubels, dan nog het hele weeshuis..! Er is, zoals je hoort, genoeg te doen en ook een hoop geld nodig. Gelukkig wil de Koorschool (waar mama lesgeeft ;) ) meehelpen met het inzamelen van geld. Dit is natuurlijk geweldig, ik vind het heel leuk dat ze zo betrokken zijn! Als we nog tijd overhebben, kan misschien ook het straatkinderenproject een nieuw kleurtje krijgen van binnen. Bovendien is er nooit te veel geld, want het schooltje met weeshuis ligt, zoals ik al zei, in de sloppenwijk. Hier lopen overdag een hele hoop kinderen rond die niet naar school kunnen, doordat het schoolgeld niet betaald kan worden. Binod, de directeur van de school en 'vader' van alle weeskinderen (echt een goede man, hart op de goede plek! zet zich totaal in voor de kinderen) vertelde mij dat het mogelijk is om van de rest van het geld een aantal kinderen (hangt af van hoeveelheid geld) uit de sloppenwijk ook naar school te laten gaan. Lijkt mij een heel goed plan :D

Ik pak even mijn dagboek erbij om te kijken wat ik ook alweer heb gedaan.. :P Ohwja! 12 februari ben ik nog een keertje naar de World Peace Pagode gegaan (dat witte tempeltje op de heuvel), om te oefenen voor de trek waar ik net van terug ben. Aan de ene kant van het 'eiland' zetten Hans en ik onze fiets neer, rond een uur of half 4. We liepen de hangbrug over, kwamen daar Bas tegen en met zijn drieen gingen we omhoog. Om half 6 weer de daling ingezet, waar we dus een uur de tijd voor hadden voor het donker zou zijn(omhoog was 45 minuutjes, dus moest kunnen). Haha, zoals je al voelt aankomen, dat ging dus mis. Ergens zijn we een verkeerde kant op gegaan en we hebben onszelf helemaal vast gelopen. Gevaarlijke, steile wegen genomen, en toen het inderdaad dood bleek te lopen, konden we daar niet meer makkelijk omhoog. Bovendien was het al bijna donker en dan zouden we de goede weg al helemaal nooit meer vinden! Gelukkig kreeg Hans het geweldige idee om vanaf de kant een boot te roepen en te seinen met een zaklampje. Inderdaad, een bootje kwam ons redden, heeft ons netjes aan de kant gezet. God, wat een geluk! haha als er niemand was gekomen, hadden we daar waarschijnlijk de hele nacht moeten blijven! hihi...

Vorig weekend ben ik een dagje meegegaan naar de zus van mijn gastvader hier. Die zus heeft een boerderij en ik heb de hele dag geholpen met het oogsten van de aardappels. Phoehee, zwaar! Door de hitte, maar ook vooral voor je benen. Je kent het wel, met platte voeten op de grond, en dan je kont boven je voeten en je benen langs je lichaam. Ik kan dat met moeite 10 minuutjes, en dan niet eens met platte voeten.. XD Volgens mij ben ik daar gewoon niet voor gebouwd ofzo. Hoe dan ook, ik heb het wel volgehouden tot t einde, maar mijn benen deden nog twee dagen pijn, haha. 's Avonds bleek plotseling dat we daar bleven slapen! ahah... ok..? ik had helemaal geen pyjama, ondergoed, tandenborstel of wat dan ook bij me, maar dat vinden ze hier vrij normaal; ze slapen zo vaak in de kleren van de dag ervoor. En volgens mij doen ze meer dan een week met 1 onderbroek.. :|

Woensdag vertrokken voor de trekking! Ik was niet helemaal lekker, maar ik wou toch wel graag mee, want we (Bas, Rosanne, Lise en ik) hadden van alles geregeld; trekkerspermit, thermo-ondergoed, bergschoenen, ... Het bleek al gauw dat ik inderdaad de eerste dag niet kon volhouden, dus ik bleef in een van de eerste dorpjes achter. Daar heb ik lang geslapen en ben de tweede dag op eigen houtje doorgegaan. Het is echt bijzonder, om te trekken! Je ziet zoveel mooie natuur, je komt door allemaal kleine dorpjes, ontmoet veel mensen (zeker als je alleen bent, ik ben een dag met een Hawaiaan meegelopen, een dag met een Engelsman en nog een halve dag met een muilezeldrijver). Zeker aan te raden! Na drie dagen kwam ik (pas) aan in Ghorepani, waar de rest de dag ervoor al was aangekomen, en dus ook weer weg was. Daar heb ik lekker uitgerust, boek gelezen en vroeg gaan slapen, want de trek ging naar Poonhill, een heuvel die je voor zonsopgang moet beklimmen om met zonsopgang een prachig uitzicht te hebben. Dus gister (zaterdag) om half 6 opgestaan (toen was het bij jullie kwart voor 1 s nachts en lagen jullie vast nog niet allemaal in bed :P) en naar Poonhill geklommen. Zo, dat was zwaar, hee! Ongelofelijk koud, echt onder nul, terwijl ik de hele trek me helemaal kapot heb gezweet, door de hitte en inspanning. Omdat de lucht daar zo koud was, viel het niet mee om snel boven te komen. Op een gegeven moment dacht ik: bekijk het ook allemaal, ik blijf wel steken op de helft! Haha, gelukkig ben ik toch doorgeklommen, want het uitzicht was echt prachtig. Echt echt prachtig, aan alle kanten bergen, en van heel dichtbij! Wij zaten natuurlijk ook op grote hoogte (3210 meter), dus niks stond ons in de weg om de bergen te zien. Met de zonsopgang erbij was het al helemaal bloedjemooi. Echt een aanrader ;) De rest van de zaterdag ben ik in een snel tempo teruggelopen naar het beginpunt. Wat ik in drie dagen had geklommen, ben ik in 1 dag teruggegaan. Dat voel ik nu wel aan mijn benen, oei! Nog heerlijk pootjegebaad in bij een waterval (want je kan gewoon pauze nemen wanneer en hoelang je wilt, als je toch alleen bent) en om 7 uur s avonds was ik weer bij mijn gastgezin. Ik ben heel blij dat ik toch ben gegaan, al was ik een beetje ziek toen ik vertrok, want het was echt een prachtige ervaring. Maar nog een trekking, zoals de Annapurna circuit (3 weken, was ik van plan aan het eind te doen), ik denk niet dat ik dat doe. 21 dagen alleen maar lopen, ik denk niet dat ik dat trek (dubbelzinnig ;) )
Dus, als iemand ideeen heeft voor wat ik van eind april tot 1 juni kan doen; ik sta open voor suggesties! :D

het is tijd om te stoppen. Ik hoop zo nog een aantal foto's te zetten op deze site en anders op picasa: http://picasaweb.google.com/postvooranniek/AlbumZonderTitel
Ik wil heel graag weten hoe het met jullie is!

Heel veel liefs!