nieuwe vrijwilligers :D
Door: anniek
Blijf op de hoogte en volg Anniek
31 Januari 2009 | Nepal, Pokhara
Volgens mij moet ik nooit meer een titel naar een liedje noemen. Tot vervelends toe heb ik het in mijn hoofd gehad: dinsdag, woensdag en donderdag sowieso, en toen ik vandaag op 1600 meter hoogte stond, vloog het weer mijn kop in! Maar goed, ik ga niet beginnen bij vandaag, maar bij woensdag; lekker gestructureerd ;)
Oh woensdag is trouwens een beetje saai, want ik was niet zo lekker, dus heb veel op bed gelegen. Iedereen superongerust (sorry nogmaals! het was niet gepland dat ik twee dagen alleen in t holst van de nacht stroom zou hebben en mijn mobiel dus niet kon opladen..), maar ik ben weer zo fit als een kipje, dus niks aan de hand. Misschien iets meer fruit eten, dat doen ze hier niet.. (1 partje mandarijn elke avond bij de hindoeceremonie, haha! eerst een half uur luisteren naar hindi, dan een rode streep over mijn voorhoofd en een partje mandarijn. aan het eind van de maand verbranden ze alle mandarijn, de bloempjes die we vast hebben gehouden en ook geld! huhh geld verbranden..! en dat gooien ze in de rivier, voor geluk en dat hun wensen uitkomen)
's Avonds was trouwens wel leuk, we ontmoetten Margriet, Didier en Lise. Gezellig :) En toen weer gauw gaan slapen natuurlijk.
God oh god, wat was donderdag een chaos XD Nog niet helemaal fit, maar Lise en ik gingen toch helpen in het straatkinderenproject. Eigenlijk hadden we vakantie, een of ander feest (ze vieren hier van elke religie alles, volgens mij), maar vakantie betekent dat het straatkinderenproject alleen maar meer hulp nodig heeft, want in plaats van 9 heb je er nu 21 om voor te zorgen.
's Ochtends even namen geoefend, Engelse les gegeven (dat deed Margriet eigenlijk, even de kunst afkijken ;) ze is hier al 6 maanden, 31 jaar, dus heeft heel wat meer ervaring ) en rond 12en gingen we voetballen. De twee nieuwe jongens, waar ik al over vertelde (Sangé en Raju, 5 jaar) mochten van 'baba' niet mee, want hij was bang dat ze zouden weglopen. Wij (de vrijwilligers) vonden het alleen niet kunnen om onderscheid te maken; iedereen behalve deze twee. En dus haalden we 'baba' over, hij ging akkoord, wij met z'n allen erheen, dikke mik! Maar goed, je voelt hem al aankomen, Sangé was na die kwartier pleite! Oh god, en we hadden nog zo goed opgelet! Wonder boven wonder bleek hij niet weggerend te zijn, maar zich in een tuin te hebben verstopt. Haha, ik kon mijn geluk niet op!
We maakten aanstalten om naar huis terug te lopen, maar voor we iedereen bij elkaar hadden, was Sange weer weg! Je zou denken, met z'n drieen moet je ze toch bij elkaar weten te houden, maar dat bleek moeilijker dan gedacht.. Het ergste was nog dat hij niet in zijn eentje weg was gegaan, maar dit keer met Raju! Raju is (lijkt?) de onschuld zelve, en is nooit eerder weggelopen (Sange al een of twee keer), dus ik kon me haast niet stommer voelen. Overal gezocht, niet te vinden, wij terug naar baba, met het schaamrood op onze wangen, natuurlijk. Die maakte er verder geen probleem van, gelukkig, maar alsnog waren we er niet geruster onder. De oudere jongens opperden om naar het 'contact centre' te gaan, daar zouden ze misschien zijn heengelopen voor onderdak vannacht. Onder het mom van dat we beter iets konden proberen dan niets zijn wij drieen er met de twee oudsten heen gegaan. Nog voor dat ik de bus uit was gestapt, had een van de jongens Raju al gespot, ergens langs de weg. Enorm knap, want zo'n klein jongetje is zo onopvallend als het maar kan, op een drukke straat met veel mensen. Raju had zelf waarschijnlijk ook al gemerkt dat hij niet enorm goed af was op straat, dus hij wou wel mee terug! jeej :D dat was een. Bovendien wist hij waar Sange te vinden was; inderdaad in het contact centre. Daar aangekomen hebben de jongens, de mensen van het contact centre én Margriet op hem ingepraat, maar niets hielp. Wat trouwens prachtig is, even tussendoor, is dat die jongens elkaar opvoeden in het straatkinderenproject. Er is een hele rangorde, en normaal gesproken wordt er goed naar elkaar geluisterd! Geweldig om dat van de zijkant te bekijken. Hoe dan ook, dit keer werkte het niet. Sange moest en zou op de straat blijven, want daar kon hij aan de drugs en lijm komen; die zijn in het opvangcentrum niet toegestaan, allicht. (verslaafd! 5 JAAR!! omg..)
We liepen na ..? een uur ofzo? weg, in de hoop dat hij ons zou volgen, maar nee. Margriet was ervan overtuigd dat hij 'thuis' wel zou bedaren, dus uiteindelijk hebben we hem schreeuwend en schoppend en bijtend in de taxi geduwd. Lise en ik stonden met onze mond vol tanden, toen de taxi met Margriet en de 4 jongens (ja, alle vier! moest wel nog even achter Raju aan, want die was op zijn dooie gemak alweer een andere kant op gerend met zijn fietsband) wegreed. Een half uur later werden we gebeld dat het goed was gekomen, hij was inderdaad bedaard, en vrijdag heeft ie de hele dag aan de vrijwilligers gehangen en geknuffeld. Margriet zei terecht: het ene moment zijn ze kind, willen ze aandacht, maar het volgende moment zijn ze zo opstandig als een puber kan zijn of moeten ze ineens voor zichzelf zorgen als een volwassene, en dat wisselt elkaar voortdurend af. Raar, voor die kinderen zelf ook natuurlijk, maar soms weet je even niet wat je ermee aan moet.
Het centrum voor de werkende kinderen is vrijdags nooit zo druk bezocht, omdat het weekend dan al bijna begint, dus veel was er niet te doen. 's Avonds hadden we met alle vrijwilligers afgesproken in Lakeside, waar ook ineens Rosanne (20jr) voor onze neus stond. Ze had per ongeluk aan de organisatie doorgegeven dat ze 27 februari zou gaan, ipv januari, maar verder wel alles voor januari gepland, haha! Respect hoor, stond ze daar alleen in Kathmandu. Nou, alles is goed gekomen, dat is toch wel het voordeel van zo'n organisatie (er werd gelijk geregeld vanuit nederland dat ze werd opgehaald en een gastgezin geregeld ed). We hebben lekker gegeten met iedereen die ik al had genoemd (Didier, Margriet, Hans, Lise, Rosanne, ik) en Barbara, die was terug van haar tochtje. Nu alleen Sasha nog niet gezien. Over een aantal dagen komen er nog een jongen (daan? ofzo?) en een vrouw (Jolanda), dus het is hier gezelligheid ten top.
Nu alleen nog even over vandaag :D Vroeg opgestaan en om acht uur met gastfamilie van Hans, Hans zelf en Lise onderweg naar de bus. Die bracht ons een heel eind omhoog (spannend soms!), het laatste eindje naar Sarangkot klommen we zelf. 1592 meter, als ik het goed zeg. Prachtig uitzicht! Die foto's van bergen worden nooit zo mooi met mijn camera, of door de nevel of weet ik het, maar misschien kan ik er zo toch eentje opzetten voor een indruk. Daar even gegeten en de daling ingezet. Die duurde vervolgens twee uur, dus alleen maar trapjes en zandpaadjes die dalend gingen.. oeh...! dat voel je aan je benen! Ik wel, in ieder geval. Na twee uur dus beneden, maar nog niet thuis, dat duurde nog een lange tijd (2 uur?) , dus ik heb er een -voor mijn maatstaven- goede wandeling opzitten.
Net heeft Lise een neuspiercing laten zetten, op de Nepalese manier (dus gewoon hard duwen totdat je erdoor bent, suuuperstoer van dr!) en links, natuurlijk. Als ze zien dat ik rechts een gat heb, zeggen ze allemaal: right? no, no good! wrong side! hahaha...
Morgen ga ik hangen in een schommelstoel in Lakeside (die zagen we vandaag! prachtig uitzicht! en een pot muntthee voor 60 cent oid? haha wat een prijzen soms! aan de andere kant word ik ook vaak genoeg afgezet, dus het heft elkaar op) en daarna misschien traktratie kopen voor de kinderen van mijn schooltje, voor donderdag. en nu snel die foto's erop zetten en naar huis, want het is al donker en mijn fietsje (beetje gammele mountainbike) heeft geen licht ;) dat bestaat hier uberhaupt niet, fiets met licht. Fietsen is sowieso al raar om te doen, iedereen heeft een scooter of motor, hihi..
Ik hoor dat het vriest in Nederland? lekker schaatsen! De temperaturen in ons landje zijn voor de mensen hier vrij onvoorstelbaar: "wat, onder nul?! en geeneens bergen? huhhh!"
Geniet van het ijs! en ik laat gauw weer wat horen!
ps: voor de geinteresseerden; lise's site:
litsmie.waarbenjij.nu
Oh woensdag is trouwens een beetje saai, want ik was niet zo lekker, dus heb veel op bed gelegen. Iedereen superongerust (sorry nogmaals! het was niet gepland dat ik twee dagen alleen in t holst van de nacht stroom zou hebben en mijn mobiel dus niet kon opladen..), maar ik ben weer zo fit als een kipje, dus niks aan de hand. Misschien iets meer fruit eten, dat doen ze hier niet.. (1 partje mandarijn elke avond bij de hindoeceremonie, haha! eerst een half uur luisteren naar hindi, dan een rode streep over mijn voorhoofd en een partje mandarijn. aan het eind van de maand verbranden ze alle mandarijn, de bloempjes die we vast hebben gehouden en ook geld! huhh geld verbranden..! en dat gooien ze in de rivier, voor geluk en dat hun wensen uitkomen)
's Avonds was trouwens wel leuk, we ontmoetten Margriet, Didier en Lise. Gezellig :) En toen weer gauw gaan slapen natuurlijk.
God oh god, wat was donderdag een chaos XD Nog niet helemaal fit, maar Lise en ik gingen toch helpen in het straatkinderenproject. Eigenlijk hadden we vakantie, een of ander feest (ze vieren hier van elke religie alles, volgens mij), maar vakantie betekent dat het straatkinderenproject alleen maar meer hulp nodig heeft, want in plaats van 9 heb je er nu 21 om voor te zorgen.
's Ochtends even namen geoefend, Engelse les gegeven (dat deed Margriet eigenlijk, even de kunst afkijken ;) ze is hier al 6 maanden, 31 jaar, dus heeft heel wat meer ervaring ) en rond 12en gingen we voetballen. De twee nieuwe jongens, waar ik al over vertelde (Sangé en Raju, 5 jaar) mochten van 'baba' niet mee, want hij was bang dat ze zouden weglopen. Wij (de vrijwilligers) vonden het alleen niet kunnen om onderscheid te maken; iedereen behalve deze twee. En dus haalden we 'baba' over, hij ging akkoord, wij met z'n allen erheen, dikke mik! Maar goed, je voelt hem al aankomen, Sangé was na die kwartier pleite! Oh god, en we hadden nog zo goed opgelet! Wonder boven wonder bleek hij niet weggerend te zijn, maar zich in een tuin te hebben verstopt. Haha, ik kon mijn geluk niet op!
We maakten aanstalten om naar huis terug te lopen, maar voor we iedereen bij elkaar hadden, was Sange weer weg! Je zou denken, met z'n drieen moet je ze toch bij elkaar weten te houden, maar dat bleek moeilijker dan gedacht.. Het ergste was nog dat hij niet in zijn eentje weg was gegaan, maar dit keer met Raju! Raju is (lijkt?) de onschuld zelve, en is nooit eerder weggelopen (Sange al een of twee keer), dus ik kon me haast niet stommer voelen. Overal gezocht, niet te vinden, wij terug naar baba, met het schaamrood op onze wangen, natuurlijk. Die maakte er verder geen probleem van, gelukkig, maar alsnog waren we er niet geruster onder. De oudere jongens opperden om naar het 'contact centre' te gaan, daar zouden ze misschien zijn heengelopen voor onderdak vannacht. Onder het mom van dat we beter iets konden proberen dan niets zijn wij drieen er met de twee oudsten heen gegaan. Nog voor dat ik de bus uit was gestapt, had een van de jongens Raju al gespot, ergens langs de weg. Enorm knap, want zo'n klein jongetje is zo onopvallend als het maar kan, op een drukke straat met veel mensen. Raju had zelf waarschijnlijk ook al gemerkt dat hij niet enorm goed af was op straat, dus hij wou wel mee terug! jeej :D dat was een. Bovendien wist hij waar Sange te vinden was; inderdaad in het contact centre. Daar aangekomen hebben de jongens, de mensen van het contact centre én Margriet op hem ingepraat, maar niets hielp. Wat trouwens prachtig is, even tussendoor, is dat die jongens elkaar opvoeden in het straatkinderenproject. Er is een hele rangorde, en normaal gesproken wordt er goed naar elkaar geluisterd! Geweldig om dat van de zijkant te bekijken. Hoe dan ook, dit keer werkte het niet. Sange moest en zou op de straat blijven, want daar kon hij aan de drugs en lijm komen; die zijn in het opvangcentrum niet toegestaan, allicht. (verslaafd! 5 JAAR!! omg..)
We liepen na ..? een uur ofzo? weg, in de hoop dat hij ons zou volgen, maar nee. Margriet was ervan overtuigd dat hij 'thuis' wel zou bedaren, dus uiteindelijk hebben we hem schreeuwend en schoppend en bijtend in de taxi geduwd. Lise en ik stonden met onze mond vol tanden, toen de taxi met Margriet en de 4 jongens (ja, alle vier! moest wel nog even achter Raju aan, want die was op zijn dooie gemak alweer een andere kant op gerend met zijn fietsband) wegreed. Een half uur later werden we gebeld dat het goed was gekomen, hij was inderdaad bedaard, en vrijdag heeft ie de hele dag aan de vrijwilligers gehangen en geknuffeld. Margriet zei terecht: het ene moment zijn ze kind, willen ze aandacht, maar het volgende moment zijn ze zo opstandig als een puber kan zijn of moeten ze ineens voor zichzelf zorgen als een volwassene, en dat wisselt elkaar voortdurend af. Raar, voor die kinderen zelf ook natuurlijk, maar soms weet je even niet wat je ermee aan moet.
Het centrum voor de werkende kinderen is vrijdags nooit zo druk bezocht, omdat het weekend dan al bijna begint, dus veel was er niet te doen. 's Avonds hadden we met alle vrijwilligers afgesproken in Lakeside, waar ook ineens Rosanne (20jr) voor onze neus stond. Ze had per ongeluk aan de organisatie doorgegeven dat ze 27 februari zou gaan, ipv januari, maar verder wel alles voor januari gepland, haha! Respect hoor, stond ze daar alleen in Kathmandu. Nou, alles is goed gekomen, dat is toch wel het voordeel van zo'n organisatie (er werd gelijk geregeld vanuit nederland dat ze werd opgehaald en een gastgezin geregeld ed). We hebben lekker gegeten met iedereen die ik al had genoemd (Didier, Margriet, Hans, Lise, Rosanne, ik) en Barbara, die was terug van haar tochtje. Nu alleen Sasha nog niet gezien. Over een aantal dagen komen er nog een jongen (daan? ofzo?) en een vrouw (Jolanda), dus het is hier gezelligheid ten top.
Nu alleen nog even over vandaag :D Vroeg opgestaan en om acht uur met gastfamilie van Hans, Hans zelf en Lise onderweg naar de bus. Die bracht ons een heel eind omhoog (spannend soms!), het laatste eindje naar Sarangkot klommen we zelf. 1592 meter, als ik het goed zeg. Prachtig uitzicht! Die foto's van bergen worden nooit zo mooi met mijn camera, of door de nevel of weet ik het, maar misschien kan ik er zo toch eentje opzetten voor een indruk. Daar even gegeten en de daling ingezet. Die duurde vervolgens twee uur, dus alleen maar trapjes en zandpaadjes die dalend gingen.. oeh...! dat voel je aan je benen! Ik wel, in ieder geval. Na twee uur dus beneden, maar nog niet thuis, dat duurde nog een lange tijd (2 uur?) , dus ik heb er een -voor mijn maatstaven- goede wandeling opzitten.
Net heeft Lise een neuspiercing laten zetten, op de Nepalese manier (dus gewoon hard duwen totdat je erdoor bent, suuuperstoer van dr!) en links, natuurlijk. Als ze zien dat ik rechts een gat heb, zeggen ze allemaal: right? no, no good! wrong side! hahaha...
Morgen ga ik hangen in een schommelstoel in Lakeside (die zagen we vandaag! prachtig uitzicht! en een pot muntthee voor 60 cent oid? haha wat een prijzen soms! aan de andere kant word ik ook vaak genoeg afgezet, dus het heft elkaar op) en daarna misschien traktratie kopen voor de kinderen van mijn schooltje, voor donderdag. en nu snel die foto's erop zetten en naar huis, want het is al donker en mijn fietsje (beetje gammele mountainbike) heeft geen licht ;) dat bestaat hier uberhaupt niet, fiets met licht. Fietsen is sowieso al raar om te doen, iedereen heeft een scooter of motor, hihi..
Ik hoor dat het vriest in Nederland? lekker schaatsen! De temperaturen in ons landje zijn voor de mensen hier vrij onvoorstelbaar: "wat, onder nul?! en geeneens bergen? huhhh!"
Geniet van het ijs! en ik laat gauw weer wat horen!
ps: voor de geinteresseerden; lise's site:
litsmie.waarbenjij.nu
-
31 Januari 2009 - 15:00
Femke:
Zijn die witte dingen bergen? ik denk steets dat het wolken zijn! -
31 Januari 2009 - 15:04
Mama:
Lieve Anniek, blij dat het weer goed gaat. Mooie foto vanaf die berg. Leuk om Lisa ook te zien. Fijn dat je met zoveel Nederlanders contact hebt.
Xmama -
31 Januari 2009 - 15:05
Papa En Els:
Lieve Kiki,
Wat maak je veel mee! En wat is het een mooi land.
En wat een stress om die jongens weer op te sporen!!! Wel heel erg leuk dat je daar met een groepje Nederlanders bent. Dat voelt vast als 1 grote familie. Met z'n allen in een vreemd land. Voor ons thuisblijvers is het ook wel een heel gerustellend idee hoor.
Leuk je nieuwe foto's.
Heel veel liefs,
Papa en Els -
31 Januari 2009 - 15:43
Bart:
heey anniek
mooi hoor dat uitzicht! alleen wel lang wandelen, phoe hey, 4 uur en dat is alleen de terugweg...
xx bart
-
31 Januari 2009 - 17:34
Désirée:
Goh, Anniek wat een belevenissen allemaal.
Geweldig!!!
Fijn dat je weer bent opgeknapt.
Mutti was aardig ongerust maar het is gelukkig weer goed gekomen,
Liefs dees
-
31 Januari 2009 - 23:54
Marlies:
Hej Anniekje :) Ik vind het zo leuk dat ik hier ook gewoon alles kan lezen wat jij typt! Wat stoer zeg dat jullie op die berg zijn geweest! En leuk ook dat Lisa is aangekomen! Wat een hoop uitroeptekens heh? Ik ben nu in Xela aangekomen, maar daar ga ik nog even een mailtje over schrijven naar iedereen. Je bent de eerste! alleen dat je het waarschijnlijk als laatste leest ;) tot snel! heel veel liefs, Marlies -
01 Februari 2009 - 10:56
Anniek:
heej :D
femkje, ja, dat witte is inderdaad de sneeuw op de bergen. hihi, sorry, ik dacht dat dat duidelijk was.
en bart, ik denk dat we in totaal zo'n 7 uur hebben gedaan over de hele trip XD whahah, poehee! -
01 Februari 2009 - 15:07
Evelien:
Hé fitte kip! Ik ben erg blij dat het weer goed met je gaat. Dank voor de sms :) Ik ga je mailen.
Kus Eef -
01 Februari 2009 - 18:35
Marijn:
Heey Anniek,
Wat leuk al je verhalen te lezen. Heel veel plezier nog daar!! kus -
02 Februari 2009 - 08:37
Anna:
Hé Anniek,
Toch maar eens gaan sporten misschien? Als je terugkomt ben je altijd welkom met voetballen ;)Merk je aan de lucht eigenlijk dat je hoog zit? Ik ben benieuwd hoe het met die twee jochies gaat, of ze inmiddels uit zichzelf bij jullie blijven. Ik ben blij dat je daar nu wat mensen hebt waar je het fijn bij hebt. Nou Anniek, ajuus hè!
Liefs Anna -
02 Februari 2009 - 08:40
Anna:
Hé Anniek,
Toch maar eens gaan sporten misschien? Als je terugkomt ben je altijd welkom met voetballen ;)Merk je aan de lucht eigenlijk dat je hoog zit? Ik ben benieuwd hoe het met die twee jochies gaat, of ze inmiddels uit zichzelf bij jullie blijven. Ik ben blij dat je daar nu wat mensen hebt waar je het fijn bij hebt. Nou Anniek, ajuus hè!
Liefs Anna -
02 Februari 2009 - 09:29
Malou:
Lieve anniek, wat word ik toch vrolijk van jou berichtjes en prachtige foto's!
En wat schrijf je véél en váák! Dat je daar nog puf en tijd voor hebt na al die belevenissen! Echt respect meisje!
Dikke kus! Lou -
03 Februari 2009 - 11:29
Anniek:
hehe sorry als het TE vaak is, ik denk steeds maar: tja, dit wil ik ook vertellen, en als ik het later doe, vergeet ik het sowieso. haha.. en heeeel leuk om jullie reacties te lezen, stiekem doe ik het daarvoor ;) -
04 Februari 2009 - 10:20
Malou:
haha tis zéker niet te vaak!!! juist errug leuk! :)
-
04 Februari 2009 - 12:09
Sjaak Lommen:
Hallo Anniek,
Mooi, dat je zusjes me je internetplaats gegeven hebben! Het is echt een groot genoegen om je verslagjes te lezen. En ook dat je zo snel daar (en ook op de heenreis al) je weg weet te vinden, dat je kunt omgaan met tegenslag, dat je blijkbaar hele wendbaar bent in de omgang met al die talloze ooms en moeders en kinderen en met al die verschillende manieren van werk en vrije tijd. Je geniet er zelf ook van, dat is tussen de regels door goed te lezen.
Ik wens je nog veel meer succes toe, en plezier en nuttige bezigheden, en ik volg je verhaal met plezier.
Groeten. -
04 Februari 2009 - 22:04
Reinier:
Heee Anniek!:)
Leuk om alles te lezen zeg! Wel spannend wat je allemaal mee maakt hoor!
Maar natuurlijk heel belangrijk nu: VAN HARTE GEFELICITEERD!!! =)
Wel raar dat je nu zo ver weg bent op je verjaardag!
Maar heel fijne verjaardag en nog meer plezier de komende maanden!
xxx
Reinier -
05 Februari 2009 - 08:51
Malou:
Anniek! je bent jarig en ik kan je niet eens een verjaardagsknuffel geven! hoe stom! We missen je hier! maar.. waarschijnlijk is het voor jou ook wel een super leuke ervaring om daar je verjaardag een keertje te vieren!
En volgend jaar halen we het hier wel dubbel zo groots in!
geniet van deze speciale dag meid! Van harte gefeliciteerd!
kus Lou -
05 Februari 2009 - 10:14
HIEP HIEP HOERA:
Lieve Anniek, wij wensen jou een fantastische verjaardag in Nepal.
Ééntje om niet te vergeten.
Liefs, Désirée Delicia en Charmaine -
05 Februari 2009 - 13:59
Olaf:
Hey Anniek,
bedankt voor je lieve kaart, ik heb hem al geopend omdat ik niet wit wat erin zat :)
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Op het dak van de wereld hoeven we je eigenlijk niet nog extra hoog te laten leven, maar ik doe het wel. Geniet van jouw dag! Lieve groet, Olaf :) -
05 Februari 2009 - 14:48
Niqueje:
Ha Niekje
Van harte GEFELICITEERD!
Wat raar dat je nu aan de andere kant van de wereld bent...
Hebben ze daar ook wel lekker gebak en taart:P???
fijne dag nog!
kussie Niqueje -
05 Februari 2009 - 20:24
Ayla:
Heeey Lieverd!
GEFELICITEERD!!!!
Heb je t nog beetje gevierd daar?
Hoop dat je een leuke dag heb gehad!!
Dikkeverjaardagszoen!!
Ayla -
06 Februari 2009 - 06:28
Free:
Heeey lieve Anniek!
Ik heb de afgelopen week iedere dag aan je verjaardag gedacht, behalve de dag waarop ik je had moeten feliciterren, namelijk gister!:S Maar bij deze nog heeeeeeeeeeel erg gefeliciteerd met je 19e verjaardag! Ben benieuwd hoe je het gevierd hebt!
Ik vind het zo leuk om je verhalen te lezen; je schrijft heel levendig en uitgebreid, ik kan me er echt een voorstelling van maken! Echt super!:D
Liefs en ook nog een verjaardagsknuffel! -
06 Februari 2009 - 06:53
Johannes:
OK this is far too much dutch and ey FAR too long - who's really gonna read it ALL??
What else?
Ah, Anniek you the MORE than 2 weeks to get round Nepal in the end!!
And last but not least that profile picture you're using here, that's copyright by me, right?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
